تناسخ

دوستت دارم های توخالی و اجباری را به راحتی از دوستت دارم هایی که از ته دل بهت گفته می شود را می توان تشخیص داد. به راحتی حس بد مخفی شده ای که در پشت این جمله نهفته هست را می توان با تمام وجود احساس کرد. حس بدی که شاید ظاهر تو مسبب بوجود امدنش باشد. چیزی که تو در خلق آن نقش نداشته ای. چیزی که از نگاه امثال تو مهم است و از نگاه من یک امر بی اختیار. جالب است که اگر من خالق خود بودم مطمئن تو که هیچ، تمام جنسیت تو امروز مرا دوست داشتن. و بازهم چه دوست داشتن پوچ و توخالی ای. دوست داشتنی که سرشت و باطنت در گروی زیبایی ظاهر است. از نگاه امثال و جنسیت تو خیلی چیز ها وارونه است. عشق، محبت، دوست داشتن، انسانیت، وقار، شرف و و و.

حتی در پشت نگاه هم جنسانت هم می توان این حس تنفر را هم دید. انگار تو همه آنان رو با زاویه نگاه خودت خلق نموده ای. به یاد دوستت دارم هایت می افتم. چقدر بد و چندش است این جمله آن زمان که در قاب نگاه تو می گنجد. لبخند می زنم نه از خوشحالی. لبخند می زنم که تو شاید گمان کنی من هیچ نفهمیده ام. بهتر است نفهمم که ظاهرم منطق قضاوتم است. بهتر است نفهمم که من هیچ نیستم مگر زمانی که زیبا باشم. شاید در تولد بعدی. پس لبخند می زنم به آرزوی تناسخ.