آسمان و ریسمان

دنیایی که از وجود من نیست.

و من ه حیران هر روز دور تر از دیروز.
سیگار را ترک می کنم.
پناهم را از دست می دهم.
سیگاری روشن می کنم.
سکوت می کنم، عذاب می کشم.
حرف می زنم.

خاموشی تحملش سهل تر است.
از تو می گویم، غم دوست داشتنت آوار می شود.
به تو فکر نمی کنم، نمی شود.
مسیر های زندگی ام همه و همه بن بست است.
افسرده ام.
قرص، سیگار و پرسه های شبانه، دردی را دوا نمی کرد.
بودنم، مفهوم داشت.
رفتنم منطق.
بودنم را نمی فهمم.
رفتنم را نمیدانم.
حس ه احساس پنجگانه ام ممکن نیست.
می خوابم، بدور از گذر زمان.
بیدار می شم. باز هم واقعیتی که نمی فهمم.
اندیشیدم.

سالها.

به ظاهر منطقی.
و خلاصه شد نتیجه اش در سه حرف.

هیچ.
اندیشیدن را دوست ندارم.
و منطق که تنها راهی بود برای سرکوب احساس.
سکوت شب.
خیابانهایی یک اسم.
کوچه ای بن بست.
و منی که فارغ از خوشی فردا می نویسم.

برای فردا.
تا فراموشش نکنم. شاید شادی فردایم در حس بی احساسی امروزم باشد.
چونان بی هدف پیش می روم که جز ترس بی هویتی، چیز دیگری با من همراه نیست.
آموختم که خوب بودن هیچ وقت به معنای دوست داشتن نیست.
آموختم که می شود بد بود و دوست داشتنی.
و چه دیر.
ندیدم، هر آنچه که بودم را.
خواستم قوی باشم.

اما عشق، قوی بودنم را به سخره گرفت.
آموختم که نگاه داشتن خوبی ها کاریست دور از واقعیت. و واقعیت، جز توهم چیز دیگری نیست.
آموختم که دیدن آن چیزی که چشمانت را به رویش بسته ای ممکن نیست.
چشمانی خیره، مغزی خسته و روحی که در بند نیست.
ممکن آنیست که ما از زندگی می خواهیم.

و نخواهد شد آنچه را که نخواسته ایم.
می نویسم، بی هدف.
پاسی از شب گذشته است و بیدارم.
آموختم که نمی دانم آنچه را که مدعی دانستنش هستم .
دنیایی که برایم نه مادری کرد و نه پدری
به هر سمت که می روم باز هم در همان نقطه آغاز هستم.
ادای قوی بودنن، خوره روحم بود.

کاش ضعیف بودن را بازی می کردم.
می دانم.

خنده دار است.
مزحک است.
آسمان و ریسمان بافتنم.
فردایی که ۳۷ ساله می شوم. در نهایت کودکی.
جملاتی که بارها، خواسته و تا خواسته با هم زبان خیالی ام مرور می کنم.
باور دارم که روحم در بند است .
افسرده ام.

با مشکلات روحی بسیار.

قبولش، تحمل وقایع را برایم آسان می کند.

+ نوشته شده در  چهارشنبه بیست و هفتم اردیبهشت ۱۳۹۶ساعت 2:15  توسط man or women  |